Na 17 jaar ICT was ik dertien jaar geleden toe aan iets anders, ik wilde iets meer mensgericht bijdragen. Natuurlijk had ik als systeembeheerder veel contact met collega’s (“ik gooi hem uit het raam”, “ik gooi er een emmer water overheen” ), maar ik zocht het toch op een iets ander vlak. Het werd de SPH met tegelijk werken in een instelling voor jongeren met een verstandelijke beperking, ofwel wajongers.
Van hieruit rolde ik negen jaar geleden de re-integratie in en kwam ik in aanraking met “Wajongers”. Wat een prachtige groep mensen, wat een uitdagingen en wat een plezier om hiermee aan het werk te mogen. Het vinden van het juiste knopje en de juiste aanpak, het maken van (voor mij kleine, voor hen reuze) stappen en uiteindelijk uitkomen bij een betaalde baan.
En dan begint het pas; werkgever, leidinggevende en naaste collega moeten het leuk of een uitdaging vinden, en er tijd en energie in willen steken. En ook financieel moet het voor alle partijen goed geregeld zijn, al mag dat nooit een té grote rol in de motivatie van werkgevers spelen. Maar ondanks dat er altijd wel wat is en het nooit zomaar vanzelf goed gaat, is het geweldig om te zien hoe werknemer en werkgever er samen een succes van maken. En dat merken, begeleiden en vasthouden, is het mooiste wat je als jobcoach kan doen.
Een werkgever die het nog best meevalt wat ‘die jongen’ kan, een collega die het geen probleem vindt om het een keer vaker uit te leggen of voor te doen. Zij maken het mogelijk dat ook de mensen die het zelf niet zomaar redden een mooie plek in hun bedrijf maar ook in de maatschappij krijgen. Vaak sluit je als jobcoach na een vastgestelde periode de begeleiding af en heb je jezelf (één van de dankbaarste doelen van ons vak) overbodig gemaakt.
Maar hoe mooi is het om op een later moment de Wajonger, een collega of de werkgever zomaar eens tegen te komen en te horen dat het nog steeds goed gaat. Soms kom je iemand tegen die jou nog kent en zich nog kan herinneren wat je toen voor hem of haar hebt gedaan. En al zijn we passanten, en misschien wel de zoveelste persoon die iets wil en moet van hen, we kunnen ook een bijdrage leveren waarvan onze doelgroep nog heel lang plezier kan hebben.
We doen het niet voor de erkenning en de medailles, een glimlach op het gezicht van iemand die je ooit hebt begeleid (als teken dat het beter gaat dan toen je elkaar voor het eerst hebt ontmoet) is de mooiste beloning die we kunnen krijgen. Want dit vak kun je maar op één manier doen; met en vanuit passie.
