Als zoon van een diplomaat reisde ik de hele wereld over. Ik wist toen nog niet dat ik Asperger had. Telkens een nieuwe omgeving, nieuwe mensen leren kennen en in andere culturen leven. Niet echt de ideale combinatie, kan je achteraf zeggen. “Iedereen is uniek” verder lezen
Door wilskracht minder beperkt dan verwacht
“Door wilskracht ben ik minder beperkt dan de verwachting”. Mohammed Benali, geboren tijdens een vakantie in Marokko, liep bij de geboorte ernstige beperkingen op. Nu is hij vader van twee prachtige kinderen en heeft zijn eigen bedrijf opgezet, Brandmerk Reclame. Maar daar was wel wat voor nodig, een ongelooflijke dosis wilskracht. “Door wilskracht minder beperkt dan verwacht” verder lezen
Fascinatie voor geloof
Een medewerkster van de bibliotheek keek mij vreemd aan en vroeg: “Wat moet een blond meisje als jij met de Koran?” Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat een meisje van 13 dit heilige boek leende zei ik: “Lezen natuurlijk.” En zo ontstond mijn fascinatie voor geloof. “Fascinatie voor geloof” verder lezen
Naar een nieuw normaal
“Als je nou zou mogen kiezen, hè, wat kies je dan?” Tegenover me stond een jongen van een jaar of achttien. Het was augustus 2000, volgende maand zouden we beginnen aan de studie Domeingerichte Economie aan de Universiteit Utrecht. In deze introductieweek leerden de aankomend studenten elkaar kennen. Ik zat in mijn rolstoel, die ik nodig heb tijdens dagen waarop veel gelopen zou moeten worden. “Naar een nieuw normaal” verder lezen
Hoop, vertrouwen en inclusiviteit
“Mijn hart bonsde in mijn hoofd, mijn huid was klam en mijn stem klonk vervormd. Overal waren mensen, overal waren ogen en ze waren gericht op mij. Ze keken, volledig gefocust. Ik gloeide maar ik sprak door, want wat ik vertelde, daar geloofde ik in. Daar geloof ik nog steeds in en daarom deel ik mijn ervaringen nu met jou”. “Hoop, vertrouwen en inclusiviteit” verder lezen
Van zelfbeeld naar een uitgestoken hand
Hoe ik kracht vond in mijn beperking. Enige jaren geleden studeerde ik af met een onderzoek naar de impact van het hebben van een chronische ziekte of beperking op het zelfbeeld van jongeren. Na een flinke wervingscampagne bij patiëntenverenigingen en andere belangenpartijen, stroomde de reacties op een uitgebreide vragenlijst binnen. In de loop van het onderzoek kreeg ik van een medestudent de vraag of ik zélf de vragen al in had gevuld. Mijn reactie, ‘Nee, natuurlijk niet, ik behoor niet tot deze doelgroep. Ik ben net als jij.’ “Van zelfbeeld naar een uitgestoken hand” verder lezen
Beweging verbindt!
Beweging, het is iets waar ik mij vanaf jongs af aan, bewust en onbewust, al veel mee bezig hield. Zorgen dat niemand zich buitengesloten voelt en er voor proberen te zorgen dat iedereen gezien wordt. Voor mensen die buiten de samenleving staan betekent dit vooral weer in beweging komen, gezien worden. Spelenderwijs in beweging komen, en zo weer mee doen. Want beweging verbindt! “Beweging verbindt!” verder lezen
Hoe inclusiviteit en diversiteit een rode draad in mijn leven werd
Al op jonge leeftijd heb ik geleerd dat het niet alleen belangrijk is wat je weet maar vooral ook wie je kent: wie ziet je, gelooft in je? Dat je iets kunt bereiken ondanks je komaf, als je het zelf wilt maar gelijktijdig moet het je ook gegund worden. Ad de Ruijter vertelt hoe inclusiviteit een rode draad in zijn leven werd. “Hoe inclusiviteit en diversiteit een rode draad in mijn leven werd” verder lezen
Je toekomst heb je zelf in de hand
“Mijn jeugd kun je in het licht van ontwikkeling als verloren beschouwen. Ik ging pas leren en ontwikkelen vanaf mijn 18e. Kansen kreeg ik niet als kind. Ik stond al met 10-0 achter toen ik op de arbeidsmarkt kwam en het was niet makkelijk mijn plek te veroveren”. Hannes Schneider, 51 jaar, founder van Business boxing Haarlem, New Sport Challenge en tegenwoordig actief in het jongerenprogramma “fight 4 Your future” vertelt hoe hij zijn eigen toekomst bepaalde. “Je toekomst heb je zelf in de hand” verder lezen
Met één arm kan ik de hele wereld aan
Ik ben Sjoerd. Ik ben een hele normale jongen. Toch kijken mensen vaak naar mij. Waarom? Omdat ik maar anderhalve arm heb. Vroeger zat ik daar erg mee. Werd ik gepest en werd ik moe van alle vragen die ik altijd kreeg. Ik ben ermee geboren. Voor mij is het dus normaal dat mijn linkerarm eindigt bij mijn elleboog. “Met één arm kan ik de hele wereld aan” verder lezen