“Door wilskracht ben ik minder beperkt dan de verwachting”. Mohammed Benali, geboren tijdens een vakantie in Marokko, liep bij de geboorte ernstige beperkingen op. Nu is hij vader van twee prachtige kinderen en heeft zijn eigen bedrijf opgezet, Brandmerk Reclame. Maar daar was wel wat voor nodig, een ongelooflijke dosis wilskracht.
Leven met spasmen
Met zijn navelstreng om zijn nekje ademde hij niet bij de geboorte. De dokters dachten aan een doodgeboorte en knipten resoluut zijn navelstreng door. Maar Mohammed bleek te leven en hield er spasmen aan over door onvoldoende ontwikkeling van het motorische gedeelte in zijn hersenen. Pas na twee maanden kwamen zijn ouders er achter en startte men met de behandeling. De verwachtingen waren niet goed, maar men had geen rekening gehouden met het karakter van Mohammed.
Onderwijs
Mohammed ging, vanwege zijn beperkte motoriek met de taxi, naar het speciaal onderwijs. Na school zat hij op zijn driewieler, want fietsen op een gewone fiets zou hij niet kunnen zei zijn omgeving. Daar dacht Mohammed anders over. Hij mocht het van zijn ouders en zijn therapeut niet eens proberen en zo kocht hij voor 20 gulden (ja, gulden) een fiets die hij verstopte in de bosjes. Na 6 maanden en 5 keer een gat in zijn hoofd kon Mohammed op een tweewieler fietsen.
Therapie en sport
Vanaf mijn 13e ben ik veel gaan sporten. Fitness en kickboksen, tot wel vier keer per week. Het heeft me geholpen mijn spasmen beheersbaar te maken. Het heeft meer effect gehad dan jaren van therapie. “Ik zocht mijn grenzen op en ging er over heen, ik wilde leren, ik wilde mijn spasmen kunnen beheersen. Ik wilde meer balans”. Ook in de therapie werd ik niet uitgedaagd het maximale uit mezelf te halen.
Ontwikkeling
Er volgde een lastige pubertijd in het speciaal onderwijs. “Maar ik was geen moeilijk lerend kind, ik was een moeilijk lopend en pratend kind. Ik heb een motorische beperking en geen verstandelijke beperking. Ik werd op school niet uitgedaagd, ik verveelde me. En als we gingen stappen met mijn vrienden die op een andere school zaten keken de mensen raar naar me”. Op een gegeven moment moest ik winkeltje spelen op school om me voor te bereiden op werk. Ik was aan het schoonmaken en werd ineens ongelooflijk boos. “Dat wordt niet mijn werk, ik wil gewoon mee doen!”
Eindelijk mocht ik op mijn 16e de CITO toets maken. Daar kwam een VMBO KBL of HAVO niveau uit en na een voorbereidend jaar op het VMBO mocht ik doorstromen naar MBO niveau 2 en koos voor een ICT opleiding. Hij was eindelijk op de weg waar hij zelf wilde zijn. Maar hij was nog steeds een lastige puber en de docenten spraken hem aan op zijn houding en gedrag. “Ik wilde zo graag het tegendeel bewijzen”.
Na een jaar ICT stapte ik over naar Sport en Bewegen niveau 3. Ik werd toegelaten maar uiteindelijk was het fysiek toch te zwaar. “Ik wilde mijn grenzen opzoeken en dit was dé manier om mijn grenzen te ontdekken. Zonder deze stap had ik mijn grenzen nooit gevonden. Ik moest echter wel op zoek naar een reële optie”. Het werd grafische vormgeving, een MBO niveau 4 opleiding op het ROC. “Ik had me aangemeld, alle testen gedaan en een keurige motivatie geschreven maar werd niet aangenomen. Ik denk dat het lag aan mijn beperking. Als alternatief werd het boekhouding”.
Ik werd van school gestuurd. Ik was leergierig en kritisch en dat vond men lastig. Ik wilde me ontwikkelen, werd niet begrepen en kreeg het stempel lastig en mocht vertrekken”. Mohammed liet het er niet bij zitten. “Het was gewoon niet terecht”. Hij vroeg een onafhankelijke commissie een uitspraak te doen en uiteindelijk kreeg Mohammed gelijk en bood de school zijn excuses aan.
“Opnieuw meldde ik me aan voor de opleiding grafische vormgeving. Dit maal in Eindhoven en Den Bosch. Ik mocht het toelatingsexamen doen en haalde deze met vlag en wimpel. Maar ik mocht niet instromen. Ik had niet de juiste diploma’s om in te kunnen stromen. Maar dat wisten ze van tevoren en ik had het toelatingsexamen gehaald dus ik liet het er niet bij zitten”. Eindhoven hield voet bij stuk maar in Den Bosch mocht ik starten, niet de eerste voorkeur vanwege de reisafstand maar hij mocht de gedroomde opleiding gaan doen.
Uiteindelijk besloot ook Eindhoven na zijn bezwaar dat hij mocht starten maar hij had een beter gevoel bij Den Bosch. Na vier jaar, met een diploma op zak was hij klaar met school.
Werken
Een baan vinden is en blijft lastig. “Mensen kijken toch altijd naar mijn beperking. Deze is heel goed zichtbaar en je kunt er niet om heen. Daarmee denken mensen dat ik dom ben”. Zo richtte ik vier jaar geleden Brandmerk Reclame op en vanaf 2019 met hulp van de Bart de Graaf foundation. We zijn inmiddels gegroeid en er is een partner toegetreden. “Ik wil graag genoeg verdienen om mijn kinderen zonder schulden te kunnen laten studeren”.
Overweging
“De wegen van mensen met een arbeidsbeperking kruisen niet de wegen van mensen zonder arbeidsbeperking. Dat begon bij mij al heel vroeg op school. De samenleving komt pas heel laat in aanraking met mensen met een arbeidsbeperking. Het zou goed zijn de wegen ook op de lagere school al te laten kruisen. En op de middelbare school. Zo leren kinderen dat niet iedereen hetzelfde is. En dat kinderen met een fysieke beperking niet dom zijn, dat ze humor hebben en hetzelfde denken”.
