Als zoon van een diplomaat reisde ik de hele wereld over. Ik wist toen nog niet dat ik Asperger had. Telkens een nieuwe omgeving, nieuwe mensen leren kennen en in andere culturen leven. Niet echt de ideale combinatie, kan je achteraf zeggen.
Op school moest ik leren lezen en schrijven. Maar ik had eigenlijk al een taal, de taal van het tekenen. Vanaf het moment dat ik een potlood kon vasthouden tekende ik, en dan met name strips. Het is een manier om mijn gedachten te ordenen en uiting te geven aan wat er in mij omgaat. Ik kon van slag raken als een kind op school niet aardig tegen mij deed, omdat ik het niet begreep. Mijn ouders konden het niet aan me uitleggen. Die begrijpen sinds kort pas iets beter hoe dingen in mijn hoofd werken.
Kindertijd | pubertijd
Als kind gaan sommige dingen vanzelf. Ik ben een intelligente jongen en leren kon ik wel. Wat ik wel lastig vond is dat ze op school een stijgende lijn hanteren, telkens een stapje vooruit. Door mijn autisme voel ik me prettiger bij iedere dag hetzelfde. Toch haalde ik een hele hoge CITO-score waardoor ik op het Gymnasium werd toegelaten. In de tweede verhuisden we en ging ik naar een internationale school. Misschien was dat wel de reden dat ik mijn schooltijd redelijk goed doorlopen heb.
In de pubertijd wilde ik zo min mogelijk opvallen. Ik werd niet gepest, maar merkte dat ik op een aantal punten aansluiting miste, anderen vonden me waarschijnlijk een beetje een nerd. Toch had ik twee goede vrienden. Striptekenen was in deze periode een mooie afleiding. Ik kon me op deze manier uiten, en soms zelfs afreageren! Met een typetje kan je op een positieve manier uiting geven aan frustraties. Ik kreeg ook een beetje erkenning van degenen aan wie ik mijn strips liet zien.
Verwachtingen versus talent
Ik kom uit een traditioneel gezin. Pas heel laat besefte ik dat mijn ouders heel hoge verwachtingen hadden van hun kinderen, met een duidelijk verwachtingspatroon. Door mijn autisme kan ik hier onmogelijk aan kon voldoen. Ik heb ooit de kunstacademie overwogen, maar dat was voor hen geen serieuze optie. Toen heb ik gekozen voor de studie Geschiedenis.
Op mezelf gaan wonen was erg wennen. Uiteindelijk heb ik een leuk studentenhuis gevonden, waar ik aansluiting vond, maar wel pas na een paar jaar. Voor jezelf zorgen, goede cijfers halen en voldoen aan de verplichtingen van een studentenvereniging, als autist valt het niet mee om dat allemaal tegelijk te doen.
Na mijn diploma-uitreiking ben ik heel depressief geworden. De belangrijkste reden was dat mijn houvast weg was. Een tijdje was het zelfs zo erg dat ik niet eens even naar de supermarkt kon gaan. De wereld had nog steeds een beeld van high performance, dat ik bijvoorbeeld in een topfunctie bij Shell terecht zou komen. Maar mijn manier van denken past eigenlijk niet zo goed bij de rest van de wereld. Terwijl ik heel goed weet wat er van me verwacht wordt.
Diagnose
Pas vijf jaar geleden kwam ik erachter dat ik hoog scoor op Asperger. Al het onbegrip viel in één keer op zijn plek. Ik pikte al vroeg signalen op dat mijn omgeving mij niet begreep en nu begreep ik pas waarom dat zo was. Met mijn vriendin praat ik veel over menselijk gedrag. We delen een interesse voor persoonlijkheidstesten en strips. Mijn ouders beginnen me gelukkig nu ook te begrijpen.
Als ik thuis kom van mijn werk ga ik eerst tekenen. Ik teken de dag van me af, maak een strip. Ik heb vaak moeite om het niet in één keer af te maken, een positief autistisch trekje. Ik denk dat bijvoorbeeld werkgevers blij zijn met mensen die snel een opdracht kunnen afmaken!
Toekomst
Ik werk bij de Belastingdienst en daar heb ik laatst een strip gemaakt over veilig werken. Dat landt beter dan een stuk geschreven tekst. Dat zou ik vaker willen doen, het is mijn manier om met de wereld te communiceren. Ik zou heel graag een stripboek maken, maar daar gaat wel veel tijd in zitten. Ik heb erg veel hobby’s, ik ben bijvoorbeeld nu aan het proberen om een fictieverhaal te schrijven.
Het praten over autisme gaat me tegenwoordig iets makkelijker af. Ik tref weleens andere autisten, maar ik merk toch dat ik een uniek geval ben. Door mijn verhaal te delen wil ik mensen laten nadenken over de problemen van anderen. Ongeveer een jaar geleden heb ik daarom mijn verhaal verteld voor UWV Perspectief.
