Samen in het verschil

In de jaren ’80 (van de vorige eeuw!) liep ik bij het Marokkaanse WAO Komitee binnen om als vrijwilliger Nederlandse taalles te geven aan Marokkaanse gastarbeiders. Nooit had ik kunnen vermoeden dat samen in het verschil deze impact zou hebben op mijn verdere leven. Ik was met mijn studie gestopt en banen lagen niet voor het oprapen en dus besloot ik om naast mijn vrijwilligerswerk voor het COC verder te kijken hoe ik mij nuttig zou kunnen maken.

Dat heb ik geweten. Ik kwam in aanraking met een groep mannen die mij de hele dag thee en koekjes voorzetten, vooral tijdens de Ramadan als zij niet mochten eten. Ik kwam in aanraking met mensen uit een andere culturele achtergrond, die me gedeeltelijk ook juist heel bekend voorkwam. Soms voelde ik me hier zelfs, als ‘gemigreerde Fries’, meer welkom en op mijn plaats dan bij de ‘Hollandse Amsterdammers’. Het ‘de deur staat altijd open en er is altijd wel wat te eten gevoel’ deed mij denken aan vroeger en was anders dan ‘zullen we dan over drie weken op donderdag vanaf half 8 afspreken, want dan hebben we gegeten’.

Bureaucratie en regels

Daarbij leerde ik veel over de sociaal juridische wetgeving. Taalles heb ik maar even gegeven, de sociale en juridische kwesties vroegen veel meer om aandacht. Ik zag hoe mensen, die hard hadden gewerkt aan de opbouw van Nederland, nu tussen wal en schip vielen bij het verkrijgen van verblijfsvergunningen, omdat ze bijvoorbeeld arbeidsongeschikt waren geworden door het werken onder slechte omstandigheden. Ik voelde regelmatig het racisme als ik op stap ging met Marokkaanse mannen, geweigerd worden, meteen afrekenen in een cafe, waar ik mijn drankjes mocht laten opschrijven, beveiligers die achter hen aanliepen en mij negeerden, etc.

Ik leerde Nederland kennen door de ogen van iemand van kleur en was regelmatig geschokt. Ook voelde ik de acceptatie van wie ik ben, met o.a. mijn seksuele gerichtheid. Dat ging van: “Jij bent gewoon onze Marten!’ tot “We willen dat jij namens het COC spreekt bij de herdenking van de moord op Kerwin Duinmeijer (de racistische moord die o.a. leidde tot het lied “Denk niet wit denk niet zwart”).

Verbinding

Nu bijna 40 jaar later is deze ervaring, samen met inmiddels vele andere ervaringen, nog steeds mijn grote inspiratiebron om verbinding aan te tonen en daarnaar te zoeken. Mijn drive om mooie verbindende evenementen te organiseren, die helaas weinig nieuwswaarde hebben, want ‘goed nieuws is schijnbaar geen nieuws’.? Zo organiseren we als Alle Kleuren Oost al 6 jaar in Amsterdam Oost evenementen, 4 mei dodenherdenking, Iftars, Pride Oost, Dag van de Mensenrechten, etc. Dit doen we in samenwerking met de Marokkaanse gemeenschap, mensen van Surinaamse, Antilliaanse, Somalische, Eritrese,  Indiaase, Amsterdamse, Friese, etc. afkomst. Ook met mensen met een vluchtelingen achtergrond en met de LHBTI+ gemeenschap. Bij veel van deze activiteiten is juist de Marokkaanse gemeenschap heel goed vertegenwoordigd, dit in tegenstelling tot wat er in de media vaak aandacht krijgt. Uiteraard zijn er veel schurende en negatieve gebeurtenissen, dat ontken ik niet, maar het positieve is groter, de behoefte aan verbinding, aan dialoog, aan begrip, aan goede buren, etc.

Ik geloof in verbinding en zie de noodzaak dat we ons allemaal steeds weer realiseren één samenleving te zijn. We leven samen met allemaal andersdenkenden, met diverse seksuele gerichtheden, met diversiteit in achtergrond, in etniciteit, in klasse en met een grote variatie genderidentiteiten. Daarbinnen hebben sommige mensen meer privileges en anderen zijn achtergesteld. Ongelijkheid in posities van macht en onzichtbaarheid van mensen leidt tot vervreemding.

Mijn motto is: “De gemeenschappelijke geschiedenis en een gemeenschappelijke toekomst kunnen we hier en nu samen maken!”

Marten Bos ZZP-er Coach Trainer “De Kracht van het Verschil”
Please follow and like us:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *