Ken je dat gevoel van de maandagmiddag rond een uur of vier? Dat je blij bent dat die eerste dag van de werkweek er bijna op zit en dat je die avond nog wat mag bijkomen van het weekend. Dat gevoel heb ik eerlijk gezegd ook wel eens op maandag. En toch is juist dat de avond dat ik een keer per maand met mijn bezoekmaatje, Roel, op stap ga.
Om stipt half vijf haal ik hem op. Kom ik iets later dan wordt één van zijn huisgenoten daar tamelijk onrustig van. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Van de woonvoorziening rijden we naar de supermarkt. Samen boodschappen doen op ons dooie gemakje. En dat moet je weten wat voor hekel ik heb aan iets rustig doen. Ik ren, spring en combineer gewoonlijk met de snelheid van het licht. Maar die ene keer per maand word ik gedwongen het iets rustiger aan te doen.
Enfin, terwijl we door de winkel lopen wordt elke product bij naam genoemd en weet ik gelijk wanneer en met wie hij dit gegeten heeft. En dan continu die glimlach. Halverwege het derde schap loop ik als het ware in een trance en geniet ik van dit bijna Spaanse tempo van leven. We gaan later nog eten, de auto wassen en dan als hoogtepunt een kopje koffie in het paviljoen van de tennisclub. We kletsen en lachen tot het tijd wordt om naar huis te gaan.
Op weg naar huis vraag ik me af of dit nu zo’n grote moeite is. Roel kost me af en toe wat tijd. Maar als ik zie wat ik er voor terug krijg. Roel maakt me blij, laat me lachen en houdt me een hele grote spiegel voor. En hij maakt me bovenal een beter en completer mens.
We spreken zo vaak over de participatiemaatschappij en dan moet die ander altijd participeren. Je hoeft van mij niet allemaal bezoekmaatjes te worden. Maar zoek je passie en participeer !! Op naar een mooiere wereld.
